Monday, September 9, 2019

Lafazkanlah

Sayang. Indahkan panggilan tu? Aku ni memang seorang yang sensitif dengan panggilan macam tu. Mungkin kerana jiwa aku ni lembut dan penuh dengan kasih sayang. Aku suka menzahirkan kasih sayangku terutamanya untuk orang yang aku cintai. Aku juga sangat suka bila orang yang aku cinta menzahirkan kasih sayangnya terhadapku. Dalam keluargaku, tak ada sorang pun faham akan kesukaanku yang satu ini kecuali chek yang selalu membelaiku dengan kasih sayangnya. Melalui pelukan, ciuman dan kata-katanya. Yang lain-lain tu, memang tak adalah nak tunjukkan kasih sayang mereka. Mungkin mereka ni hatinya keras sikit. So, cara mereka menzahirkan kasih sayang tu dalam cara bukan lembut. Sedangkan aku, aku nak sangat berkasih sayang. Aku nak sentiasa zahirkan kasih sayangku. Nak selalu ucap apa yang aku rasa. Dulu-dulu, aku sering membaca novel romantis. Selalu berangan nakkan pasangan yang romantis. Aku cuba untuk romantis pada cinta pertamaku. Tapi tahu sajalah. Dia tidak mencintai aku sepenuhnya. Macam mana nak romantis kan? So, aku malulah nak zahirkan perasaan aku. Takkanlah aku terhegeh-hegeh nak ucap itu ini sedangkan dia tidak. Cinta kedua, aku hampa lagi. Dia seorang yang happy go lucky. Penat aku tunggu dia propose aku. Penat jugak tunggu dia ucapkan yang dia sayangkan aku. Kadang-kadang, aku tanya dia, "Awak, awak sayang saya tak?" Nak tahu apa jawapannya? "Awak rasa?" Aku tak suka berteka-teki. Aku inginkan kepastian. Tak pun dia jawab, "Entahlah awak. Saya dah buat macam-macam untuk awak. Awak fikirlah sendiri," Kadang-kadang aku tertanya sendiri. Perlukah ada rasa malu nak ucap pada pasangan yang kita cintakan dia atau sayangkan dia? Memang sikap orang Melayu macam tu ke? Kenapa mesti malu ek? Sampai matilah kot aku tak merasa orang cakap dia sayang kat aku. Memang lelaki Melayu romantis macam dalam novel tu tak ada kot sebenarnya. Bila tengok dia macam tu, aku simpan jelah ungkapan kasih sayangku dalam hati. Yang lelaki tak nak ucap, takkanlah aku yang perempuan ni terhegeh-hegeh nak lafazkan? Entah-entah, dia tak sayang pun kat aku sebenarnya. Bila jumpa MNG, dia ni lain sikit. Bukan sikit. Banyak. Dia yang sering lafazkan rasa sayang, cinta dan rindunya pada aku. Hingga akhirnya, perasaan malu untuk ucapkan padanya apa yang aku rasa, hilang. Dan sampai ke malam ini, kami masih saling mengucapkan rasa sayang, cinta dan rindu kami. Kalau tak dalam Bahasa Melayu, dalam bahasa Inggeris. Bukan sekadar menerusi text malah, menerusi perbualan di telefon dan saat kami bertemu. Aku rasa tenang setiap kali melafazkannya. Dan aku rasa gembira setiap kali mendengar ucapan itu dari bibirnya.

No comments: